باید از مصری‌های باستانی تشکر کرد؛ زیرا آنها بودند که بنیان‌گذار پزشکی مدرن با استفاده از درمان گیاهی بودند. در زمان هومر بود که مصریان با گسترش درمان با گیاهان دارویی و سم‌ها، توانستند در این حیطه نام‌آور شوند. پاپیروس ابزر که بسیار هم میان باستان شناسان مشهور است، حدود ۳۵۰۰ سال پیش نگاشته شد. در این پاپیروس مجموعه‌ای از دستورات برای درمان گیاهی ذکرشده است. از دیگر کشورهای پیشرو در این زمینه می‌توان به ایران، چین و هند نیز اشاره کرد. این تمدن‌های بزرگ با استفاده از فرهنگ بالایی که داشتند توانستند گام‌های مهمی را در این زمینه بردارند.
مهم‌ترین طب گیاهی که در هند تا به امروز استفاده‌شده است، ریگ ودا و آیورودایی است. این نظام‌ها با پنج اصل حیات (آب، خاک، باد، آتش و اتر) رابطه‌ای ناگسستنی دارد. متأسفانه دولت بریتانیا تمام مدارسی که این طب در آنها تدریس می‌شد را تعطیل کرد. در ایران نیز نشانه‌های درمان گیاهی بسیار بود؛ اما در زمان حمله اسکندر بسیاری از این اسناد نابود شد. با توجه به لوح‌های گلی کشف‌شده در تخت جمشید، یکی از مهم‌ترین مباحث در طب سنتی یعنی اخلاط مزاج، توسط ایرانیان آن دوره کشف شده بود.
خود درمانی با گیاهان دارویی
